“Hey schat, ik ben gevraagd voor de Playboy en ik ga het doen. Dat vind je wel goed…. toch?”
Bij een shoot voor de Panorama trof ik de fotografen Hans & Hans. Ik was toen 22 en voelde me al ontzettend vrouw. -Ik moet er een beetje om lachen want; Ach meisje. Maar anderzijds, ik kan veel van die jongedame leren.-
Zij vroegen me of ik naar de screenings dag voor Playboy wilde komen die een paar weken later plaats zou vinden. Ik wist meteen dat ik dat ging doen. Dit voelde op dat moment als de bevestiging waar ik naar opzoek was.
In mijn tienerjaren zei iemand tegen mij;
“Ja maar jij bent niet mooi; jij bent lekker”
Die opmerking sloeg in als een bom, nam het volledig aan als waarheid. Ik kreeg de overtuiging dat ik geen relatiemateriaal was maar gewoon leuk voor even. Een tussendoortje; maar zeker geen blijvertje. En zeker niet bijzonder dus.
Het werd mijn identiteit en ik heb uiteindelijk zelfs van deze rol genoten. Het gaf me een soort power door zelf de regels (en afstand) te bepalen. Mijn wilde leven matchte perfect bij dit coping mechanisme en maakte het alleen maar aantrekkelijker.
Ik droomde soms wel van roem (who doesn’t) maar ik had niet verwacht het binnen mijn handbereik zou liggen. En zeker niet voor een blad als Playboy die vooral blond, grote borsten en ellenlange benen verkocht.
Na de shoot belde ik – toen nog latlover, inmiddels al jaren mijn man – Youri en vertelde hem wat me was gevraagd én dat ik het ging doen. Dit was iets voor mijzelf. Het maakte me niet uit wat hij, mijn familie, vrienden of schoonfamilie er van vonden.
En daar stond ik dan. Poedeltje. Naakt. Met heel veel andere dames. Allemaal lang, slank, mét de lange benen en nagels. Totaal anders dan hoe ik mijzelf zag. Ik voelde me een elfje met minitietjes en vroeg mezelf af of kaal ipv een streepje beter was geweest 
Maar toch ging ik ervoor. We rookten met z’n allen sigaretten in de kleedkamer, er werd redbull en wijn gedronken en ik kon er wel aan wennen hoor. (Het voelde toen heel glam. haha)
Nu besef ik me dat al die andere mooie jonge vrouwen zich waarschijnlijk net zo hebben gevoeld als ik.
Ik stond te trillen bij de eerste foto’s en ik kreeg serieus een -niet sexy!- zenuwtrekje om mijn mond haha.
Oke,Tan, It was fun but forget about it darling.
Een week later ging de telefoon; of ik mee wilde naar Cyprus met 3 andere dames voor de Playmate shoot. Dus.
OMG; daar ging ze dan.
De puppy.
We ontmoeten elkaar weer voor het eerst op Schiphol en vlogen gezamenlijk die kant op. We waren met diezelfde fotografen, de director van Playboy, een styliste, een visagiste en een videograaf en verbleven in het prachtige Elysium Hotel.
Van de 7 dagen dat we daar verbleven was het mijn beurt op een van de laatste dagen. Daarvoor waren de dagen aan mezelf. Alles werd verzorgt en betaald. We ontmoetten veel mensen die zichzelf vooral heel interessant vonden en ik baadde me helemaal onder in een wereld die nooit de mijne zou zijn.
Want hoe ontzettend ik ook genoot van de jetset en de decadentie; ik bleef toch wel gewoon een grietje die lolde wilde maken, een frietje mayo at als ze daar zin in had, zonder make up aanschoof en ‘s nachts een beugeltje droeg.
Op de dag voor mijn shoot vertelde het team dat ze een verrassing voor me hadden. Ze hadden iemand geregeld die “een prachtig paard” zou brengen. Hoe lief he? Dit voelde als een cadeau want zo had ik de vrijheid om iets anders dan het prototype te laten zien.
Diezelfde dag had ik ook de doorpas met schoenen, lingerie en werd er gekeken naar welke make-up ze zouden gebruiken. En omdat ik zo au naturel was geweest die week werd ik ook zo op de foto gezet.
Mooi toch, hoe dat gaat?!
De dag zelf was geweldig. Ik zou het zo weer over doen! Ik voelde me bijzonder en mooi en besloot daar dat ik het hoogst mogelijke (gevoel) had behaald en dat het goed was. Dit was mijn cadeau aan mezelf en ik ben ontzettend dankbaar voor de hele ervaring.
Een paar maanden later verschenen mijn pagina’s in het blad. Sommige foto’s vond ik mooi, sommigen vond ik minder… uiteraard;)
Maar het maakte me niet meer uit;
Ik was al blij, met mezelf.
Ik heb mijn Playmate avontuur nooit aan de grote klok gehangen. Ik had na die geweldige week op Cyprus geen behoefte meer aan validatie vanuit mijn uiterlijk.
Ik heb na de eerste keer nog een covershoot gedaan en mijn foto’s gaan blijkbaar nog steeds de wereld over; onlangs stond ik nog op de kalender van Italië. Als ik dan ergens gezien word dan geef ik mezelf een knipoog en voelt het bijna alsof dat bij een vorig leven hoort. Meestal is men nieuwsgierig wat Youri er van vond en naar het bedrag dat ik ervoor gekregen heb want; geld he?!
Nou die man van mij is niet voor niets mijn man 😉
Daarnaast ben altijd voluit mezelf geweest, dus hij wist gelukkig vanaf dag 1 waar hij aan begon én kan hij dat thankgod bijhouden.
‘Bepalen hoe je behandelt wordt; dat kán je zelf doen’
Dit vind ik wel een mooi onderwerp voor de volgende journal.
En wat betreft dat geld; ik had zelf al ja gezegd voordat ik wist wat ik ervoor kreeg maar ik zal je uit de illusie halen dat ik er rijk van geworden ben . Nouja. Wel eigenlijk.
In ervaring, levenslessen en herinneringen.
Inmiddels weet ik dat externe bevestiging leuk is voor even maar dat we toch terugkomen bij het cliché;
“Selflove
=
Key!”
En; zou jij het durven/ willen/ doen?
Liefs, Tanja
